wtorek, 22 czerwca 2010

Gotowanie na parze

Jest bardzo zdrowym i prostym sposobem gotowania. Dzięki parowaniu potrawy zachowują większość swoich wartości odżywczych. 

W dzisiejszym świecie, gdzie żywność naszprycowana jest chemią, warto pochylić się nad tym, by w naszych domach było zdrowo, smacznie i bezpiecznie.

Z badań wynika, że ok. 32 proc. z nas świadoma jest dobrodziejstw dań ugotowanych na parze. 

Spróbujmy przekonać się do parowania

W Polsce metoda gotowania na parze pojawiła się całkiem niedawno, ale nie cieszy się zbyt dużą popularnością. Polacy uwielbiają przecież tłuste potrawy, kochają smażenie i duszenie, masło i śmietanę. Zdajemy sobie jednak sprawę z tego, że potrawy gotowane na parze są zdrowsze.
Przygotowane tak potrawy są najwyższej jakości pod względem zawartości witamin i minerałów. Gotowanie na parze ogranicza ich degradację. Żywność nie jest zanurzana w wodzie, a zatem nie dochodzi do wypłukiwania składników odżywczych. Dla przykładu: brokuły po ugotowaniu na parze zawierają aż 50 proc. więcej witamin, niż te ugotowane konwencjonalnie!  Oczywiście sporej części z nas obiady gotowane na parze mogą na początku wydawać się mało wyraźne i mdłe w porównaniu z tradycyjną kuchnią polską.  To po pierwsze kwestia smaku, którą nadają tłuszcze i sól, po drugie po prostu przyzwyczajenie. Jeśli jednak potrawy dobrze doprawimy ziołami, to jedzenie będzie nie mniej ciekawe, a o wiele zdrowsze.

Zdrowo i niskokalorycznie

Pamiętajmy także, że posiłki gotowane na parze nie wymagają używania tłuszczu. Składniki tych potraw zachowują swój naturalny aromat, a ich smak jest o wiele bardziej intensywny, niż podczas gotowania w wodzie. Składniki są sprężyste, jędrne, nie wchłaniają zbyt dużo wody i nie wysychają.  Ta metoda najlepiej sprawdza się w przypadku warzyw, białego delikatnego mięsa, ryb i owoców morza. Rozgotowanym i bezwartościowym warzywom powiedzmy nie. Nie zdajemy sobie nawet często sprawy, jakie bogactwo wylewamy do zlewu odcedzając jarzyny i co tak naprawdę pozostaje nam na talerzu, poza kaloriami. Straty witaminy C przy gotowaniu w wodzie sięgają 70%, na parze 40%.

 

Jak gotować na parze? 

Tradycyjna metoda, to gotowanie w woku z wrzącą wodą wlaną do wysokości 2-3 cm. Składniki umieszcza się w specjalnym koszyku, który wykłada się liśćmi sałaty lub kapusty pekińskiej, aby potrawy nie przywierały. Koszyk przykrywamy pokrywką i wstawiamy do woka.
Można sobie także poradzić bez woka i parowaru. Można ułożyć składniki na talerzu. Potem do dużego garnka napełnionego gotującą się wodą do wysokości dwóch palców, wstawia się do góry dnem żaroodporną miskę, a na niej talerz ze składnikami. Garnek przykrywamy i gotujemy.
Coraz bardziej powszechne stają się parowary.  To urządzenie elektryczne do gotowania na parze. Składa się ze zbiornika na wodę i pojemników na potrawy oraz pokrywy. Do podstawy wlewa się wodę i układa kolejno pojemniki z potrawami. Każdy z pojemników przykrywa się specjalną pokrywą.

 

Kilka cennych rad dla początkujących

Wbrew powszechnym opiniom, na parze ugotować można wszystko poza grzybami, które tracą zbyt dużo wody. Jest jednak oczywiście kilka zasad, których warto przestrzegać, aby w pełni wykorzystać dobroczynność pary.
1.       Koszyczki lub talerz muszą być umieszczone min. 2,5 cm nad powierzchnią wrzątku, tak by woda nie dotykała jedzenia.
2.       Pokrywka powinna być dobrze dopasowana, aby nie tracić ciepła.
3.       Jeżeli gotujemy na kilku poziomach, musimy dobrze dopasować czas - im wyżej, tym słabsze działanie pary i wolniejszy czas obróbki.
4.       Pozostawiamy przerwy między kawałkami jedzenia, aby para mogła swobodnie krążyć.
5.       Warzywa i owoce staramy się gotować całe lub w jak największych częściach.
6.       Przyprawy dodajemy marynując pokarm przed gotowaniem (sokiem z cytryny lub oliwą z oliwek) lub doprawiając nimi gotującą się wodę (np. kostką rosołową)
7.       Mięso powinno być chude i raczej nie wołowina (bo wymaga długiego gotowania).
8.       Składniki mrożone należy wcześniej rozmrozić.
9.       Na parze można również odgrzać potrawy, które wcześniej były gotowane w wodzie, np. pierogi.
10.   W parowarze można gotować prawie wszystkie warzywa, mięso, ryby, owoce morza, ryż i kasze.
11.   Niestety w parowarach nie można przyrządzać dań panierowanych.
12.   Produkty na sitku muszą być rozłożone równomiernie jedną warstwą.

 

Jaki parowar wybrać?

Dobry elektryczny parowar powinien mieć dużą moc - najlepiej 2000 W. To pozwoli szybko uzyskać parę w pojemniku. Musi mieć odpowiednią pojemność, np. 11 l. oraz programator, który daje nam możliwość ustawienia czasu gotowania, podtrzymywanie ciepła i opóźniony start.
Przydatne są także: funkcja uzupełniania wody podczas gotowania, system łatwego przenoszenia żywności (służy do wyjmowania delikatnych potraw na talerz), pojemnik na ryż, podstawkę na jajka.

 

Co gotujemy?

Metoda ta sprawdza się w przypadku większości warzyw, z wyjątkiem liściastych oraz pomidorów. Wybornie smakują gotowane ziemniaki (także w mundurkach), marchew, szparagi, brokuły, kalafior itp. Jarzyny zachowują naturalny kolor, mają także bardziej wyrazisty smak i zapach, dzięki czemu nie wymagają intensywnego przyprawiania. Można gotować w ten sposób również owoce - jabłka, gruszki i śliwki. Z mięs nadają się do tego ryby, owoce morza oraz delikatny drób. Poza tym, bez użycia wody gotujemy ryż, różnego rodzaju kasze, kuskus oraz tradycyjne kluski na parze. Aby dodać potrawie smaku, można posypać ją przed włożeniem do garnka ziołami lub przyprawami korzennymi, ryby dobrze jest skropić sokiem z cytryny. Nigdy nie solimy gotowanych na parze produktów - można dodać odrobinę soli dopiero na talerzu. Do gotującej się wody można także dolać odrobinę białego, wytrawnego wina, które wniesie dodatkowe walory smakowe.
Do gotującej się wody można też dodać świeże zioła, by jeszcze wzbogacić smak gotowanej potrawy. Wywar możemy odparować, zagęścić i mamy pyszny sos.
Uwaga ! Jeśli gotujesz jednocześnie warzywa i mięso - koszyczek z mięsem połóż jako pierwszy, a na nim sitko z warzywami.

 

Jak długo gotować?

Aby nie rozgotować produktów, należy przestrzegać czasu obróbki. Ryby będą gotowe już po 6-8 minutach, pulpety mięsne po 10-20, ryż - 30.
Kalafior lub brokuł podzielony na różyczki - ok. 5-8 min
Fasolka szparagowa - ok. 10 min
Ziemniaki - ok. 25 min
Marchew pocięta w paski lub krążki - ok. 12-15 min
Filet  z łososia - ok. 12-15 min
Pierś z kurczaka pocięta w grubą kostkę (jak na szaszłyki) - ok. 15 min.
Jabłko pocięte na ćwiartki - ok. 10 min
Mięsne pulpety wielkości orzecha włoskiego - ok. 15-18 min

 

Powodzenia!

 

Kup garnek do gotowania na parze na allegro

Kup parowar na allegro

Źródło: www.rossnet.pl

niedziela, 20 czerwca 2010

Co tkwi w kropli krwi?


Wyniki podstawowych badań laboratoryjnych krwi obwodowej to jeden z podstawowych wskaźników naszego stanu zdrowia.

Do badania pobiera się krew z naczyń krwionośnych: żył, włośniczek lub tętnic. Najczęściej wykonywane badanie próbki krwi obejmuje morfologię - ocenę elementów upostaciowanych krwi (krwinek czerwonych, krwinek białych i płytek) oraz analizę składu osocza, czyli badanie biochemiczne.

GDZIE MOŻEMY ZBADAĆ KREW?

Krew do badań laboratoryjnych jest pobierana w gabinecie zabiegowym, znajdującym się w przychodni lub poliklinice szpitalnej. Krew bada się automatycznie, za pomocą komputerowych analizatorów.

JAK PRZEBIEGA POBRANIE KRWI?

Najczęściej do pobrania krwi wykorzystuje się żyłę w zgięciu łokciowym, ale można też pobrać krew z żyły na grzbiecie dłoni. W badaniu tym stosuje się igły, można także założyć tzw. venflon. Jest to igła, na której znajduje się cienka plastikowa rurka. Elementem ułatwiającym wkłucie igły jest tzw. staza, czyli gumowa lub materiałowa opaska, którą zaciska się na ramieniu. Dzięki niej ustaje odpływ krwi z kończyny i  łatwiej można trafić w odpowiednie miejsce. Kolejną czynnością jest dezynfekcja miejsca wkłucia środkiem odkażającym. Samo wkłucie jest trochę bolesne. Po badaniu miejsce ukłucia powinno być mocno uciśnięte gazikiem, nie należy zginać ręki w łokciu, gdyż sprzyja to powstawaniu krwiaka.
Na badanie krwi (podstawowe) w  zasadzie powinno się przyjść na czczo, ale zupełnie nic nie jeść i nie pić należy tylko przed oznaczaniem stężenia glukozy.

MORFOLOGIA
Co to jest morfologia?
Morfologia krwi należy do podstawowych i najpowszechniej wykonywanych badań. W składzie krwi wyróżniamy krwinki czerwone i  białe, płytki krwi oraz płynne osocze. Erytrocyty (krwinki czerwone) są przenośnikami tlenu, zawierają hemoglobinę - substancję, która potrafi wiązać i oddawać tlen. Drugim ważnym elementem krwi są leukocyty (krwinki białe). Składają się z kilku podgrup - granulocytów, limfocytów i monocytów. Służą one obronie przed bakteriami, wirusami i pierwotniakami. Trzecią ważną grupą są płytki krwi (trombocyty), które potrafią się w odpowiednim momencie łączyć ze sobą i tworzyć skrzep uniemożliwiający wypływ krwi z uszkodzonego naczynia. Wszystkie te składniki krwi nazywamy elementami morfologicznymi, a  ich badanie - morfologią. Morfologia krwi nie osłabia organizmu, dorosły człowiek może bez uszczerbku na zdrowiu oddać 250-500 ml krwi. Natomiast do badania pobiera się jej najwyżej 20-30 ml.
Wynik badania morfologicznego krwi otrzymujemy najczęściej w  postaci wydruku komputerowego. Można na nim zobaczyć też histogramy i cytogramy przedstawiające graficznie rozkład wielkości, rodzaju lub kształtu danych elementów morfologicznych.
Jakie znaczenie mają odchylenia od normy?
Krwinki czerwone (RBC)
Norma dla kobiet to 3,7- 5,1 mln/ľl, dla mężczyzn 4,2- 6 mln/ľl
Wzrost ich liczby występuje w  czerwienicy - rzadko spotykanej chorobie nowotworowej. Spadek liczby erytrocytów oznacza niedokrwistość, zwaną również anemią. Może być ona wywołana utratą krwi, nadmiernym rozpadem erytrocytów wywołanym różnymi czynnikami (niedokrwistość hemolityczna). Najczęściej przyczyną niedokrwistości jest niedobór żelaza, niedobór witaminy B12 lub kwasu foliowego. Niedokrwistość występuje również w ciąży, w  chorobach nerek, nowotworach, chorobach przewlekłych.

Hemoglobina (HGB)
Norma dla kobiet to 12-16 g/dl, dla mężczyzn 14- 18 g/dl. Obniżenie poziomu hemoglobiny jest spowodowane niedokrwistością.

Średnia objętość krwinki czerwonej (MCV)
Wartość poniżej 80 fl
czyli zmniejszenie rozmiaru krwinki czerwonej świadczy o niedokrwistości z  niedoboru żelaza. Natomiast wynik powyżej 110 fl jest sygnałem niedokrwistości megaloblastycznej, związanej z niedoborem witaminy B12 lub kwasu foliowego.

Krwinki białe (WBC)
Norma wynosi 4- 10 tys./ ľl
Wzrost ich liczby nazywamy leukocytozą, a spadek leukopenią. Podwyższenie może być spowodowane przyczynami fizjologicznymi (wysoka temperatura otoczenia, przebywanie na słońcu, ciąża, wysiłek fizyczny) lub patologicznymi (stany zapalne, zakażenia, nowotwory). Leukopenia jest zazwyczaj sygnałem chorób nowotworowych krwi.

Leukocyty zasadochłonne (BASO)
Norma 0 –0,1 tys/ľl
Ich liczba zwiększa się w stanach alergicznych, przy przewlekłej białaczce szpikowej, w przewlekłych stanach zapalnych przewodu pokarmowego, wrzodziejących zapaleniach jelit, niedoczynności tarczycy, chorobie Hodgkina. Wynik poniżej normy może się pojawić w ostrych infekcjach, ostrej gorączce reumatycznej, nadczynności tarczycy, ostrym zapaleniu płuc, stresie.

Leukocyty kwasochłonne (EOS)
Norma 0,1 –0,5 tys/ľl
Zwiększenie ich wartości wywołują choroby alergiczne, zakaźne, hematologiczne, pasożytnicze, astma oskrzelowa.

Monocyty (MONO)
Norma 0,2 –1,0 tys/ľl
Wzrost ich liczby może być spowodowany: gruźlicą, kiłą, brucelozą, zapaleniem wsierdzia, mononukleozą zakaźną, zakażeniami pierwotniakowymi, kolagenozami, chorobą Crohna, nowotworami.

Neutrofile (NEUT)
Norma 2,5 –7,0 tys/ľl
Ich zwiększenie obserwujemy w  zakażeniach, chorobach nowotworowych, hematologicznych, po urazach, krwotokach, w chorobach metabolicznych, u palaczy oraz u  kobiet w trzecim trymestrze ciąży. Spadek liczby występuje w zakażeniach grzybiczych, wirusowych (grypa, różyczka), bakteryjnych (gruźlica, dur, bruceloza), pierwotniakowych (np. malaria), w toksycznym uszkodzeniu szpiku kostnego, przy leczeniu cystostatykami.

Limfocyty (LYMPH)

Norma 1,0 –3,5 tys/ľl
Ich liczba wzrasta w takich chorobach, jak krztusiec, chłoniaki, przewlekła białaczka limfatyczna, szpiczak mnogi, odra, świnka, gruźlica, kiła, różyczka, choroby immunologiczne.

Płytki krwi (PLT)
Norma 140 – 440 tys/ľl
Z nadpłytkowością mamy do czynienia w przypadku różnych przewlekłych stanów zapalnych, po wysiłku fizycznym, po usunięciu śledziony, w przebiegu niektórych nowotworów. Zdarza się też tzw. nadpłytkowość samoistna. Częściej spotyka się małopłytkowość (trombocypenię) spowodowaną krwotokiem, przyjmowaniem niektórych leków, nowotworami lub chorobami autoimmunologicznymi.

BADANIA BIOCHEMICZNE
  • Co to jest biochemia?
Krew można badać nie tylko pod kątem składników morfologicznych. Po odwirowaniu krwi pełnej otrzymuje się słomkowojasny płyn - osocze.
Dzięki badaniom osocza można dowiedzieć się, jakie jest stężenie enzymów, białek i elektrolitów w  organizmie. Wyniki dadzą nam obraz funkcji prawie wszystkich narządów, stanu nawodnienia, odżywienia, postępu choroby. Ogromna liczba schorzeń nie mogłaby być diagnozowana i leczona bez oceny zmian tych substancji. Każdy składnik oceniany podczas tego badania ma ustalone granice normy, mogą się one nieznacznie różnić w zależności od przyjętych ustaleń danego laboratorium. Każdy składnik osocza jest oznaczany skrótem, a bywa i tak, że ten sam związek ma kilka obowiązujących skrótów.
  • Jakie znaczenie mają odchylenia od normy?
Aminotransferazy (ALAT -aminotransferaza alaninowa ASPAT - aminotransferaza asparaginowa)
Norma dla kobiet ALAT 10- 31 U/l, ASPAT 10- 31 U/l, norma dla mężczyzn ALAT 10- 37 U/l, ASPAT 10- 37 U/l Enzymy te występują w komórkach wątroby, mięśnia sercowego, mięśni szkieletowych, nerek i mózgu. Wzrost ich aktywności może być spowodowany: chorobami wątroby (wirusowe, polekowe lub toksyczne uszkodzenie wątroby, bakteryjne zapalenie dróg żółciowych), martwicą mięśnia sercowego lub chorobami mięśni szkieletowych.

Białko
Norma 6-8 g% lub 63-79 g/l
Stężenie białek w surowicy krwi zależy od wielu czynników, między innymi od jego podaży w pokarmach, od utraty białka przez nerki, przewód pokarmowy. Obniżenie wartości białka ma miejsce przy nieodpowiedniej diecie, upośledzonym wchłanianiu białka z przewodu pokarmowego, nadmiernej utracie białka, w chorobach nowotworowych (szpiczak mnogi), przewlekłych stanach zapalnych, marskości wątroby.

Bilirubina
Prawidłowe stężenie bilirubiny całkowitej nie przekracza 1 mg% lub 17 ľmol/l
Bilirubina jest produktem rozpadu hemoglobiny w organizmie, powstaje w wątrobie, śledzionie i  szpiku kostnym. Jej stężenie zależy od czynności wątroby i dróg żółciowych. Podwyższony poziom bilirubiny we krwi może być spowodowany uszkodzeniem komórek wątrobowych (wirusowym lub toksycznym), upośledzeniem odpływu żółci do przewodu, nowotworami.

Fosfataza zasadowa (ALP)
Norma 30-120 U/l
Jest enzymem obecnym głównie w  kościach, wątrobie i jelitach. Wydalana jest z żółcią. Fizjologicznie wzrost aktywności tego enzymu obserwuje się u wcześniaków, dzieci w okresie dojrzewania oraz w trzecim trymestrze ciąży. Wzrost stężenia obserwuje się w  nadczynności przytarczyc, krzywicy, chorobie Pageta, nowotworach kości i chorobach wątroby.

Fosfataza kwaśna (ACP)
Norma 0-6,6 U/l
Źródłem fosfatazy kwaśnej są: gruczoł krokowy, kości, trombocyty i erytrocyty, trzustka, jelito oraz nerki. 50-60% aktywności fosfatazy kwaśnej jest pochodzenia sterczowego. Podwyższone wartości występują w  raku gruczołu krokowego lub w chorobach kości (nowotwory przerzutowe, osteoporoza, pierwotna nadczynność przytarczyc).

Glukoza
Norma to 3,9-6,4 mmol/l lub 70-115 mg/dl
Jest to podstawowe źródło energii w ustroju, jego głównym źródłem jest pożywienie oraz zapasy glikogenu w wątrobie. Podwyższone stężenie glukozy występuje w:  cukrzycy typu 1, cukrzycy typu 2, cukrzycy kobiet ciężarnych, zaburzeniach tolerancji glukozy; zaburzeniach funkcji przysadki i nadnerczy; chorobach trzustki. Wartości obniżone mogą być wynikiem głodzenia, nadmiernego zużycia glukozy przy wysiłku fizycznym lub w niektórych nowotworach, przedawkowania insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych, uszkodzenia wątroby, niedoboru hormonów tarczycy.

Kreatynina
Norma 0,7-1,4 mg/dl
Kreatynina jest głównym metabolitem mięśni szkieletowych. Wydalana jest przez nerki drogą przesączania kłębuszkowego. Stężenie kreatyniny zależy bezpośrednio od masy mięśni i od sprawności wydalniczej nerek. Wartości podwyższone świadczą o ostrej lub przewlekłej niewydolności nerek.

Mocznik
Norma 2,5-6,4 mmol/l lub 15 - 39 mg/dl
Jest to główny końcowy metabolit przemiany białkowej. Stężenie mocznika we krwi jest zależne od jego nerkowego wydalania. Zwiększenie stężenia mocznika jest prawie zawsze dowodem upośledzonej czynności wydalniczej nerek.

Sód (Na)
Norma 135-145 mmol/l (mEq/l)
Sód jest najważniejszym elektrolitem płynu pozakomórkowego. Wzrost stężenia we krwi jest spowodowana najczęściej odwodnieniem (z powodu niedostatecznej ilości przyjmowanych płynów, biegunki, wymiotów), niewydolnością nerek, marskością wątroby. Wartości obniżone występują przy chorobach nerek, leczeniu lekami moczopędnymi i w innych stanach.

Potas (K)
Norma 3,5-5,0 mmol/l
Potas jest najważniejszym elektrolitem śródkomórkowym. Poziom potasu w organizmie zależny jest od jego zawartości w pokarmach, utraty przez nerki, przewód pokarmowy oraz od uwalniania się potasu z komórek. Wartości podwyższone są spowodowane przedawkowaniem preparatów potasu, niewydolnością nerek, niedoczynnością kory nadnerczy, rozpadem tkanek, głodzeniem, nie wyrównaną cukrzycą, niedotlenieniem. Obniżone stężenie potasu ma miejsce u chorych po operacjach, odżywianych przez sondę lub pozajelitowo, może być również spowodowane wymiotami lub biegunką.

Wapń (Ca)
Norma 2,25-2,65 mmol/l
Prawie cały wapń znajduje się w  kościach. Poziom wapnia w  organizmie zależy między innymi od podaży wapnia z pokarmami, stopnia jego wchłaniania z przewodu pokarmowego i uwalniania wapnia z kości. Przyczyną podwyższenia stężenia wapnia może być przedawkowanie witaminy D lub A, nadczynność tarczycy, niektóre nowotwory, upośledzone wydalanie wapnia przez nerki. Wartości obniżone spowodowane są niedoczynnością przytarczyc, niedoborem witaminy D, zaburzeniami wchłaniania wapnia z  przewodu pokarmowego, ostrym zapaleniem trzustki, przerzutami nowotworowymi raka piersi i gruczołu krokowego.

Magnez (Mg)
Norma 0,8-1 mmol/l
Połowa magnezu znajduje się w  kościach, reszta w tkankach miękkich. Podwyższenie stężenia magnezu powoduje nadmierna podaż preparatów magnezu, leków zobojętniających kwas solny, leków przeczyszczających lub niewydolność nerek. Wartości obniżone są wywołane niedostateczną podażą magnezu z pokarmami, nadużywaniem alkoholu, wymiotami, biegunką, leczeniem diuretykami, niewydolnością nerek.

Żelazo (Fe)
Norma 12,5-26 ľmol/l
lub 70-150 ľg%
Żelazo w organizmie wchodzi w  skład hemoglobiny i mioglobiny (mioglobina jest to barwnik oddechowy występujący w mięśniach). Obniżenie stężenia żelaza spowodowane jest niedoborami żywieniowymi, utratą żelaza przez przewód pokarmowy, drogi moczowe lub płciowe (np. obfite miesiączki) albo też stanem zwiększonego zapotrzebowania na żelazo (ciąża, karmienie piersią). Wartości podwyższone mają związek z przedawkowaniem preparatów żelaza lub częstymi transfuzjami, stanami zapalnymi wątroby, porfirią lub zatruciem ołowiem.
 
WYKŁADNIKI STANU ZAPALNEGO


Odczyn Biernackiego (OB)

Norma (po 1 godzinie): kobiety 6–11 mm, po 50 roku życia do 30 mm; mężczyźni 3–8 mm, po 50 roku życia – do 20 mm.
Jest to badanie nieprecyzyjne i  nieswoiste (nie jest typowe dla jakiegoś określonego schorzenia). Podwyższenie OB może być spowodowane stanem zapalnym, chorobą nowotworową, chorobą autoimmunologiczną, występuje również podczas ciąży.

CRP, czyli białko C-reaktywne, tzw. białko ostrej fazy. Norma: do 10 mg/l.
Informuje o istnieniu i rozmiarze stanu zapalnego. W ciężkich zakażeniach stężenie CRP może wzrosnąć tysiąc krotnie w ciągu dnia. Po odpowiednim leczeniu obniża się stosunkowo szybko. Może być wskaźnikiem skuteczności leczenia. Prawidłowa wartość CRP wyklucza ostrą, uogólnioną infekcję bakteryjną. Wartości podwyższone: 10-100 mg/l występują w  lekkich zakażeniach bakteryjnych (np. zapaleniu oskrzeli, pęcherza moczowego), w zakażeniach wirusowych, chorobach reumatycznych i w gruźlicy, po operacjach, urazach, zawale serca.
Stężenie CRP powyżej 100 mg/l występuje w ciężkich zakażeniach bakteryjnych, w zakrzepicy głębokich żył podudzi, w ostrej fazie schorzeń reumatycznych.

WAŻNE !

NALEŻY PAMIĘTAĆ, ŻE KAŻDY WYNIK BADANIA LABORATORYJNEGO JEST OBARCZONY PEWNYM RYZYKIEM BŁĘDU. MOŻE BYĆ TO SPOWODOWANE NIEPRAWIDŁOWYM ODCZYTEM APARATU LUB POMYŁKĄ W LABORATORIUM.
NIE POWINNO SIĘ RÓWNIEŻ SAMODZIELNIE ANALIZOWAĆ PARAMETRÓW. NALEŻY ZOSTAWIĆ TEN PROBLEM LEKARZOM. NIE KAŻDE BOWIEM ODCHYLENIE OD NORMY JEST CHOROBĄ I NIE KAŻDY PRAWIDŁOWY WYNIK ŚWIADCZY O PEŁNI ZDROWIA. KAŻDE BADANIE WYKONUJE SIĘ W JAKIMŚ CELU, DOPIERO POWIĄZANIE OBJAWÓW ZGŁASZANYCH PRZEZ PACJENTA, WYNIKÓW BADANIA FIZYKALNEGO I PARAMETRÓW LABORATORYJNYCH POZWALA NA POSTAWIENIE DIAGNOZY.



Źródło: www.doz.pl

Dlaczego lepiej nie łączyć pomidora z ogórkiem?

Możemy uważać, że odżywiamy się prawidłowo, bo jemy zdrowe, naturalne pokarmy. Może to być jednak mylne wrażenie. Nawet najzdrowsze produkty źle połączone mogą stać się bezwatrościowe, a nawet szkodliwe.

Stan naszego zdrowia jest uzależniony w dużym stopniu od tego co jemy. Dlatego tak ważne jest posiadanie wiedzy na temat prawidłowego żywienia. Warto też znać zasady prawidłowego łączenia poszczególnych składników. Niektóre produkty mogą oddziaływać na siebie szkodliwie, niwelując wzajemnie swoje wartości odżywcze, a niekiedy nawet szkodząc.
Niektóre niekorzystne połączenia to: ogórek i pomidor - a dokładnie ogórek i bogate w witaminę C pokarmy. Ogórek zawiera enzym askorbinowy, który niszczy witaminę C. Jadany osobno jest doskonałym niskokalorycznym pokarmem zawierającym witaminy i sole mineralne. Łącząc pomidor i biały ser narażasz się na bolesną chorobę stawów. Pojedyncze spożycie takiego zestawu nie spowoduje schorzenia, ale stosowanie takiej diety przez kilka tygodni już jest zagrożeniem. Popijanie mocną herbatą ciasta drożdżowego może zwiększyć utratę witaminy B1. Ryby morskie smażone na oleju słonecznikowym lub kukurydzianym mogą przyspieszać starzenie, a czerwone mięso popijane winem może prowadzić do anemii. Ziemniaki polane masełkiem - pycha ale niestety tuczy. Unikaj także połączeń kiwi z żelatyną, czosnku i drożdży, a nawet naparu bardzo mocnej herbaty z dużą ilością cytryny. Popijając zaś niektóre grzyby alkoholem możesz doprowadzić do niestrawności lub nawet ciężkiego zatrucia.


Źródło: www.doz.pl